Ó andi, hvar ertu?

Ég held ég sé búin að missa hæfileikann til þess að hrista skemmtilegar færslur fram úr erminni. Já, kannski andinn sé loksins búinn að yfirgefa mig, eftir fjögur og hálft ár í bloggbransanum? Nei, ég neita að trúa slíkri vitleysu, ég hlýt að koma mér aftur í gírinn innan skamms.

Annars er nú fátt að frétta, fyrir utan það að mér er svo kalt á tánum að mér skapi næst að stökkva upp á fjórðu hæð og ná mér í ullarsokka! Jahérnahér.

Og hey, hvernig segir maður eiginlega "duglegur" á ensku? Iss, ég pældi einmitt heillengi í því um daginn þegar ég var úti í almenningsgarðinum með krakkana.

Ég var sem sagt úti að labba með allan skarann. Afskaplega myndarlegur ungur maður var búinn að hlaupa 5 sinnum framhjá mér, en samkvæmt mínum útreikningum var hann aðeins 7 og hálfa mínútu að hlaupa einn hring. Á sjöunda hring mannaði ég mig upp í að tala við kauða. Og þar sem að ég vissi ekki hvernig átti að segja orðið "duglegur", þá varð þetta heldur snubbótt.

Anna (gargandi): Hey, you really love jogging, huh?
Gaur (á hlaupum): Hehe, yeah!

Á næsta hring brosti hann ósköp sætt til mín og ég kiknaði í hnjánum.
Á níunda hring gerðist þetta:

Gaur (öskrandi): This is my last one!
Anna (gargandi): Hehe, allright!

Og svo fór ég heim.

Þegar heim var komið spurði ég heimilisfólkið hvernig maður segði eiginlega duglegur á ensku, svona svo ég gæti tekið þetta með trompi næst. Rakel svaraði að bragði: "Hey, good job!". Damn, ég fattaði ekki að segja það! Hvað segið þið, er hösl aldarinnar í uppsiglingu?